Rybaki
Historyczny obszar w Toruniu, nad Wisłą, w południowej części obecnego Bydgoskiego Przedmieścia. Obecnie lokalizowany wzdłuż ulicy o tej samej nazwie.
Nazwa pochodzi od istniejącego w okolicy osiedla rybackiego. W średniowieczu wyróżniano tzw. Małe Rybaki (na południowy-zachód od Bramy Starotoruńskiej, gdzie skupiała się najuboższa ludność, tzw. biedota, prawie wyłącznie narodowości polskiej, trudniąca się rybołówstwem i ludzie wolni - flisacy). Teren ten przeznaczony był też pod uprawę ogrodów, będących własnością toruńskiego patrycjatu. Do mieszkających nad Wisłą rybaków należała straż nad rzeką w wypadkach powodzi i gęstej kry przy ruszaniu lodów.
Między Małymi Rybakami a Starym Miastem (w okolicach dzisiejszego Ślimaka Getyńskiego - zjazdu z mostu Piłsudskiego na Bulwar) znajdowała się osada Wielkie Rybaki, o podobnym charakterze. Granicę między obiema osadami stanowił Mały Strumyk (Czerwona Woda), wypływający ze wschodnich okolic Dębowej Góry. Punktem granicznym był tartak, stojący przy ujściu strugi do Wisły, zburzony w 1811 roku. Po 1262 r. powstał tu drugi z młynów Starego Miasta: Żabi Młyn. W najbliższej odległości od niego, nad Wisłą powstała w XIII w. najstarsza stocznia toruńska, a po 1330 r. w jej pobliżu założono cegielnię miejską, zwaną później "najbliższą" (dla odróżnienia kolejnych cegielni powstałych po 1401 r. na terenie ob. Ogrodu Zoobotanicznego i Parku na Bydgoskim Przedmieściu). Przy Wielkich Rybakach znajdował się gotycki Kościół Ducha św. z klasztorem Benedyktynek i szpitalem. Osiedle to związane było z portem wiślanym. Tu zbudowano farbiarnie i ramy sukiennicze, na których wykańczano importowane sukna flamandzkie (więcej o tym tutaj). Dla potrzeb handlu zbożem powstało kilka spichrzy. Nieco na wschód znajdowały się też dwie łaźnie. Głównymi mieszkańcami i dzierżawcami tych terenów byli rybacy, żeglarze, tragarze i cieśle.
W XVIII wieku Rybaki stanowiły najbardziej zaludnione przedmieście Torunia. Oprócz funkcji tradycyjnych, związanych z Wisłą, skupiało się tu też rzemiosło spożywcze, gdzie istniał cech rybacki, liczący w 1790 roku 11 członków.
W związku z rozwojem funkcji militarnej Torunia na początku XIX wieku nastąpiła znaczna likwidacja przedmieścia Rybaki. W dzisiejszym miejscu i kształcie Rybaki pochodzą z XIX/XX wieku.
Między Małymi Rybakami a Starym Miastem (w okolicach dzisiejszego Ślimaka Getyńskiego - zjazdu z mostu Piłsudskiego na Bulwar) znajdowała się osada Wielkie Rybaki, o podobnym charakterze. Granicę między obiema osadami stanowił Mały Strumyk (Czerwona Woda), wypływający ze wschodnich okolic Dębowej Góry. Punktem granicznym był tartak, stojący przy ujściu strugi do Wisły, zburzony w 1811 roku. Po 1262 r. powstał tu drugi z młynów Starego Miasta: Żabi Młyn. W najbliższej odległości od niego, nad Wisłą powstała w XIII w. najstarsza stocznia toruńska, a po 1330 r. w jej pobliżu założono cegielnię miejską, zwaną później "najbliższą" (dla odróżnienia kolejnych cegielni powstałych po 1401 r. na terenie ob. Ogrodu Zoobotanicznego i Parku na Bydgoskim Przedmieściu). Przy Wielkich Rybakach znajdował się gotycki Kościół Ducha św. z klasztorem Benedyktynek i szpitalem. Osiedle to związane było z portem wiślanym. Tu zbudowano farbiarnie i ramy sukiennicze, na których wykańczano importowane sukna flamandzkie (więcej o tym tutaj). Dla potrzeb handlu zbożem powstało kilka spichrzy. Nieco na wschód znajdowały się też dwie łaźnie. Głównymi mieszkańcami i dzierżawcami tych terenów byli rybacy, żeglarze, tragarze i cieśle.
W XVIII wieku Rybaki stanowiły najbardziej zaludnione przedmieście Torunia. Oprócz funkcji tradycyjnych, związanych z Wisłą, skupiało się tu też rzemiosło spożywcze, gdzie istniał cech rybacki, liczący w 1790 roku 11 członków.
W związku z rozwojem funkcji militarnej Torunia na początku XIX wieku nastąpiła znaczna likwidacja przedmieścia Rybaki. W dzisiejszym miejscu i kształcie Rybaki pochodzą z XIX/XX wieku.
Ostatnia modyfikacja 08-09-2016 21:50
