Kamienica Rynek Staromiejski 20

Stare Miasto Rynek Staromiejski 20   Ranga obiektu:

 

Kamienica gotycka z około 1266 r. (przed badaniami w 2011 r. datowana była na ok. 1480 r.), później rozbudowywana (w XIII-XV w.) i przebudowana (w XVIII i w poł. XIX w.), pozbawiona szczytu.   Kamienica stoi w miejscu sprzed wytyczenia tuż po poł. XIII w. obecnego Rynku Staromiejskiego i północnej części Starego Miasta (o dwuetapowym rozwoju Starego Miasta tutaj). Świadczy o tym układ działek, który po poł. XIII w. został wpleciony w nowy (zachowany do dziś) rozkład parceli dopasowany do północnej pierzei Rynku. Dlatego boczne granice działek-parceli (a tym samym pobudowanych na nich kamienic) nie stanowią linii prostych, a są załamane na ok. 2/3 lub 1/2 długości, biegnąc w tylnej części budynków po dawnych granicach działek, a w przedniej części po nowych. W przypadku tej kamienicy ceglane mury traktu frontowego są dobudowane po poł. XIII w. do wcześniejszych kamiennych murów traktu tylnego. W miejscu załamania działki wprowadzono zachowany do dziś mur dzielący kamienice na trakt frontowy i tylny.   W płn.-zach. narożniku piwnicy zachowały się pozostałości średniowiecznego pieca typu hypocaustum ogrzewającego parter, w sklepieniu pieca kamień z okrągłym otworem do prowadzenia gorącego powietrza, a w posadzce parteru otwory i promieniście rozmieszczone kanały grzewcze. Piec ten zlikwidowano w XVI w., wprowadzając piece kaflowe i jednocześnie usuwając kominki z poszczególnych pomieszczeń.   Pomiędzy parterem i 1. piętrem widoczne są w fasadzie ślady rozplanowania parterowej części elewacji z ok. 1480 r.: ostry łuk portalu po lewej i łuk okna oświetlającego wysoką sień po prawej. Obecna forma górnej części fasady pochodzi z przełomu XVIII i XIX w. z prostokątną ścianką parawanową szczytu; w 1864 r. właścicielem został mistrz rzeźnicki A. Muller, który przekształcił parter lokując tu swój sklep i wydzielając od strony zachodniej wąskie wejście do nowej klatki schodowej. Po 1908 r. kamienicę przekształcono w wielomieszkaniową czynszową, co spowodowało znaczną jej destrukcję.   W wyniku prowadzonych prac renowacyjnych odkryto w wysokiej sieni w 2011 r. stropy i polichromie rokokowe z charakterystycznymi ornamentami rocailowymi z XVIII w. W trakcie tylnym parteru także wcześniejsze renesansowe z XVI w. z ornamentami m.in. maureskowymi, arabeską, głowami zajęcy, gryfów, wizerunkiem papugik, pękami kwiatów i owoców, głowy aniołków, twarze kobiet, rogi obfitości, kosze jabłek, gruszek, winogron, granatów i in. Odnaleziono też warstwę najstarszą - malowidła średniowieczne, jednak bardzo słabo zachowane. Wyjątkowym i unikatowym odkryciem jest odsłonięcie malowanego plafonu (płótna pkrywającego strop). Odsłonięto je w pomieszczeniu w trakcie tylnym parteru, z polichromiami (z XIX w.) przedstawiającymi duże wazy na ciemnozielonym tle. Barokowe malowidła stropu znajdują się też w pomieszczeniu na 1. piętrze w trakcie tylnym.   Wyjątkowo cenne okazało się drewno stropu parteru, wydatowane dendrochronologicznie na lata 60. XIII w., co można uznać za najstarszy strop na ziemiach polskich.   W okresie przedrozbiorowym kamienica ta - jak większość kamienic toruńskich - posiadała przedproże z postacią Fortuny na kuli. Kamienica była własnością Johanna Baumgarta (1661-1719), burmistrza toruńskiego, burgrabiego królewskiego w Toruniu, ławnika Ziemi Chełmińskiej. Starannie wykształcony w toruńskim Gimnazjum Akademickim oraz na uniwersytetach francuskich i holenderskich pełnił w Toruniu wiele ważnych funkcji, m.in. burmistrza, burgrabiego królewskiego w Toruniu, dyrektora mennicy toruńskiej. Znany był jako bibliofil i kolekcjoner, właściciel pokaźnej biblioteki. Johann Baumgart pozostawił cenne dzieło opisujące Toruń - Manuscriptum Baumgartianum (Observata ąuedam nobilis senatus civitatis Thorunensis), które napisał pomiędzy rokiem 1715 a 1719, chcąc przedstawić miasto Toruń w stanie sprzed zniszczeń bombardowania szwedzkiego w 1703 r. Jest to wyjątkowa pozycja w historiografii toruńskiej. Ten opis przytaczali późniejsi kronikarze toruńscy. Znajdujemy go w pracy XVIII-wiecznego wybitnego historyka toruńskie, Zerneckego wydanej w 1727 r., w topograficzno-historyczno-statystycznym opisaniu Torunia i okolic Pratoriusa z 1832 r., w znajdującym się w toruńskim Archiwum Państwowym manuskrypcie „Opisania kościołów Torunia..." Wernickego z około 1836 r.

 

Arkadiusz Skonieczny

Data publikacji: 09-10-2009

 

 

  

autor komentarza

treść:

pozostało znaków:   napisałeś znaków:

kod z obrazka*

Twoja wycieczka

W Twojej wycieczce znajdują się miejsca: