Port Drzewny
Port Drzewny w Toruniu to dziś 65-hektarowy akwen wodny - odnoga Wisły, niegdyś jeden z największych portów wiślanych, obecnie od wielu lat, w wyniku zaniku żeglugi na Wiśle, nie pełni swoich funkcji i służy jako akwen rekreacyjny. Basen portowy ma długość 1,8 km, szerokość 350 m, wejście do portu długości 1,5 km i szerokości ok. 60 m.
Port uruchomiono w 1909 r., chociaż pierwsze plany budowy takiego obiektu na dolnej Wiśle w Królestwie Pruskim pojawiły się już w 1889 r. Wynikały one ze wzmożonego handlu drewnem, które eksportowano śródlądowymi drogami wodnymi na zachód. Rola Torunia w spławie drewna zawsze była duża, teraz jednak, w czasach zaboru pruskiego po wybudowaniu w 1774 r. Kanału Bydgoskiego, wzrosła, zwłaszcza po włączeniu Torunia do państwa niemieckiego w 1815 r. w wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego. Kanał stał się wygodną i krótką drogą łączącą Wisłę z miastami niemieckimi z pominięciem Gdańska i drogi morskiej, a Toruń ze swoją dogodną lokalizacją stał się nie tylko ważnym, nadgranicznym etapem flisackiego spławu i obowiązkowego postoju (patrz: Flisacy), ale miejscem, do którego zwożono ścięte drzewo z szerokich okolic, przygotowywano obróbkę tartaczną i rozpoczynano ekspedycję na zachód.
W 1826 r. ustanowiono w Toruniu główny urząd celny na drewno spławiane Wisłą, a prowadzona w latach 1830-1907 regulacja pruskiej Wisły związana była z ważną rolą transportową rzeki.
Rozwój funkcji portowych Torunia spowodował konieczność zbudowania nowego portu, zwłaszcza w obliczu intensywnej eksploatacji dotychczasowego staromiejskiego nabrzeża wiślanego (ob. Bulwar Filadelfijski) i braku możliwości jego przestrzennej rozbudowy.
Do urządzenia nowego portu wybrano obszerną odnogę Wisły ok. 6,5 km na zachód od Starego Miasta. Port Drzewny w Toruniu miał stworzyć dogodne warunki dla spławianego Wisłą drewna, jego zimowego przechowywania i tartacznej obróbki. Załadunek i transport drewna odbywał się przy użyciu tratw i był najtańszym środkiem transportu. Basen jednorazowo mógł pomieścić ok. 230 tratw.
Przy północnym nabrzeżu Portu Drzewnego znajdował się duży plac rozładunku i przeładunku drewna, obok zatrudniające ok. 40-60 osób warsztaty remontowe małych rzecznych jednostek pływających, założone przez Zarząd Wodny Miasta Torunia w 1905 r., a także tartak. Znaczenie portu zaczęło upadać po włączeniu Torunia do II Rzeczypospolitej w 1920 r. Wprawdzie w 1923 r. powołano spółkę "Port Drzewny przy Starym Toruniu", to jednak nie rozwinęła ona skrzydeł. Żegluga w Porcie Drzewnym ostatecznie została zakończona w 1962 r., gdy przeniesiono bazę magazynową i pływający tabor do Portu Zimowego.
