Kamienica ul. Żeglarska 7
![]() |
ul. Żeglarska 7
![]() ![]() ![]()
Obecnie: Muzeum
|
Renesansowa niebiesko-szara kolorystyka fasady tej kamienicy uświadamia, że dawniej stosowano różne barwy, a ulice Torunia były kolorowe. Potwierdza to kamienica sąsiednia - Żeglarska 5 - której gotycka fasada zdobiona jest zielonymi i czerwonymi cegłami glazurowymi.
Widok na tylną fasadę i podwórze kamienicy - od strony ul. Rabiańskiej. Widoczna jest też oficyna tylna z charakterystycznie ściętą ukośnie ścianą; od 1650 r. mieściła się tu Posthalternia (stacja pocztowa) - więcej o tym tutaj.
Barokowy strop belkowo-wsuwkowy pokryty w całości bogatą polichromią w formie stylizowanego ornamentu roślinnego i cęgowego z ok. 1740 r. W części południowej stropu widoczny jest ślad przerwanej polichromii w miejscu, gdzie od XVII w. znajdowała się również charakterystyczna dla toruńskich kamienic ścianka nadwieszanej izdebki (kantorku)
Barokowe drewniane schody kręcone w wysokiej sieni, zdobione figurą starorzymskiego wojownika (na parterze) i Minerwy - starorzymskiej bogini sztuki, rzemiosła i mądrości (na I piętrze), ok. 1740 r.
Fragment barokowych (poł. XVIII w.) polichromii w formie kotary z chwostami obramującej drzwi do jednego z pomieszczeń
Barokowa szafa z 1. poł. XVIII w. wbudowana w średniowieczną wnękę ścienną w pomieszczeniu traktu tylnego na parterze. Szafy takie, zdobione ażurową snycerką czy intarsją toruńską - sztuką artystyczną, którą szczególnie słynął XVIII-wieczny Toruń - były nieodzownym elementem wyposażenia w bogatych barokowych kamienicach toruńskich. W podobnej formie artystycznej były boazerie, stojące zegary, skrzynie i inne meble, każde misternie zdobione motywami roślinnymi, geometrycznymi lub alegorycznymi.
Średniowieczne kanały w posadzce rozprowadzające gorące powietrze z pieca hypocaustum
Średniowieczna umywalka ścienna w pomieszczeniu traktu tylnego na 1. piętrze. W dobrym stanie zachowana jest płaska misa ze sztucznego kamienia na dnie, pochylona w stronę otworu wyprowadzającego do ulicy. W sklepieniu niszy zachowała się pozostałość haka na naczynie z wodą. Pierwotnie dolna krawędź wnęki znajdowała się na wys. ok. 70 cm nad podłogą, jednak w wyniku przebudowy wnętrza i podniesieniu stropu parteru traktu tylnego, wnęka usytuowana jest nienaturalnie tuż nad podłogą.
Ozdobiony sufit w postaci stiukowych ram okalających 8-ramienną gwiazdę pośrodku; to z kolei przykład ozdabiania wnętrz z końca XIX w.
W piwnicy kamienicy znajduje się średniowieczna studnia. Powstała w XIII/XIV w. na podwórzu pierwotnego domu i podczas kolejnej średniowiecznej rozbudowy kamienicy znalazła się już wewnątrz budynku. Dodatkowym ewenementem jest znajdująca się w niej nadal woda.
|
Jedna z najlepiej zachowanych i najcenniejszych historycznych kamienic w Toruniu i Europie środkowej.
Narożna kamienica gotycka z 2. poł. XIV w., o niebiesko-szarej (kolorystyka z XVI w.) fasadzie bogato zdobionej profilowanymi ostrołukowymi blendami oraz szerokimi pasami gzymsów rozdzielających kondygnacje.
Szczyt tylny renesansowy, szczyt frontowy usunięty i zastąpiony gzymsem w XIX w.
W XVII i XVIII w. wnętrzu nadano charakterystyczny dla miast północnych wystrój manierystyczny i barokowy z m.in. drewnianymi krętymi schodami na wyższe kondygnacje, wejścia na które zdobiła alegoryczna figura starorzymskiego wojownika.
Jednak w tym samym okresie zrównano odmienną dotąd wysokość pomieszczeń tylnych i frontowych. Przez to m.in. wysoka sień zyskała nowy, nieco niżej zawieszony drewniany profilowany strop.
Od tego czasu wnętrze zachowało oryginalny układ i podział z traktem przednim, tylnym i charakterystyczną wysoką sienią.
W wysokiej sieni polichromowany strop belkowy, kręcona drewniana klatka schodowa z ok. 1740 r. (na której w 1994 r. odkryto polichromie z XVIII wieku w postaci dekoracji roślinnej), którą zdobi wysokiej klasy figura rzymskiego rycerza z tegoż czasu. Południową ścianę boczną zdobi charakterystyczna dla kamienic toruńskich profilowana wnęka łukowa.
W poszczególnych pomieszczeniach szczątki polichromii gotyckich i późniejsze dekoracje malarskie w postaci obramienia okien i portali.
W ścianie izby na 1. piętrze traktu tylnego zachowała się gotycka wnęka umywalkowa z płaską misą-dnem ze sztucznego kamienica oraz z pozostałościami haka do zawieszania naczynia z wodą. Podobna wnęka jest w izbie tylnej na parterze.
Do kamienicy prowadzi przedproże - jedna z nielicznych takich form charakterystycznych dla przedrozbiorowego Torunia - dalej gotycki ostrołukowy, profilowany portal.
Nie zachowały sie archiwalne informacje wskazujące właścicieli kamienicy. Najstarszą zachowaną informacją jest ta, mówiąca, iż w 1758 r. dom nabył Johann Meissner, syn słynnego burmistrza Torunia i właściclela pałacu w Rynku Staromiejskim (>>>), a wposiadaniu jego potomków była jeszcze do lat 20. XIX w.
W latach 2009-2014 kamienica poddana gruntownemu remontowi z przeznaczeniem na siedzibę Muzeum Diecezjalnego.
|
Arkadiusz Skonieczny

Brak komentarzy. Bądź pierwszy - dodaj swój komentarz
Dodaj swój komentarz:
Ostatnia modyfikacja 27-11-2017 01:56