Pierwszy Pokój Toruński 1411

Traktat pokojowy zawarty 1. lutego 1411 roku na wiślanej wyspie Kępa Bazarowa w Toruniu, między Polską i Litwą a Krzyżakami, kończący tzw. wielką wojnę z lat 1409-1411. Ustalono m.in., że ziemie, miasta i zamki zdobyte przez obie strony wrócą pod poprzednią władzę. Zakon krzyżacki zrezygnował ze Żmudzi na okres życia Władysława Jagiełły i Witolda, Mazowsze odzyskało Ziemię Dobrzyńską. Toruń, po pięciomiesięcznej przynależności do Polski, na mocy traktatu przeszedł ponownie pod panowanie Krzyżaków, podobnie jak cała Ziemia Chełmińska. Obie strony postanowiły też, że kupcy obu państw mogą swobodnie i bez przeszkód, wg dawnych zwyczajów, używać dróg wodnych i lądowych.
Uroczystego zaprzysiężenia i opieczętowania traktatu dokonał Władysław Jagiełło i Witold ze strony polskiej i litewskiej, a następnie wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego, Heinrich von Plauen. Do wymiany w pełni opieczętowanych dokumentów pokoju doszło ostatecznie w maju 1411 roku w Złotorii.
Traktat nie doprowadził do trwałego pokoju między państwem krzyżackim a królestwem polsko-litewskim. Już w 1414 roku rozgorzały walki.

Dokument I pokoju toruńskiego

 

Kamień upamiętniający zawarcie I pokoju toruńskiego w miejscu trwania rokowań - na Kępie Bazarowej

Pierwszy pokój toruński, zawarty po "wielkiej wojnie" 1409-1411 i ogromnym sukcesie wojsk jagiellońskich pod Grunwaldem nie odzwierciedlał rangi owego polsko-litewskiego zwycięstwa.
Po zwycięstwie grunwaldzkim Królestwo Polskie nadal było zagrożone możliwością walk z Zakonem (który otrzymał posiłki z Inflant i Rzeszy) oraz wojskami Zygmunta Luksemburskiego atakującego Małopolskę. W tej sytuacji Władysław Jagiełło zdecydował się na ugodę z Krzyżakami i podjął rokowania poprzedzające zawarcie pokoju.
W każdym razie pokój ten był oznaką upadku potęgi państwa krzyżackiego, dotąd niemal zawsze zwycięskiego.