Pałac Dąmbskich

Pałac powstał w wyniku przekształcenia i połączenia dwóch dotychczasowych kamienic gotyckich, sięgających 2. poł. XIII w. Najstarszym znanym właścicielem (1394-1411) jednej z nich był kupiec toruński, rajca i burmistrz Gottfried Rebber.

 

Wkrótce po swym objęciu w 1692 r. stanowiska biskupa kujawskiego Stanisław Kazimierz Dąmbski zakupił tę nieruchomości i w 1693 r. dokonał przebudowy. Powstała jedna z najbardziej imponujących budowli barokowych w Toruniu, której projektantem był jezuita Stanisław Solski.

Nie był to pałac biskupi w rozumieniu urzędowej siedziby biskupów (tym bardziej, że biskupi kujawscy mieli siedzibę we Włocławku), ale rezydencja prywatna.

 

Budowa tego budynku spowodowała pojawienie się w Toruniu nowego typu budowli mieszkalnej, wzorowanej na modnych wówczas w zachodniej Europie rezydencjach wielkomiejskich oraz pojawienie się nowego stylu dekoracji fasad. W przeciwieństwie do innych toruńskich pałaców tego okresu, ten nie należał do protestanckiego i niemieckojęzycznego patrycjatu miejskiego, stąd jego odmienna forma architektoniczna.

 

Cała fasada pokryta jest niezmiernie bogatymi stiukowymi ornamentami roślinnymi, co powoduje, że dziś budynek ten jest jednym z nielicznych przykładów toruńskiego typu zdobnictwa barokowego. Gdzieniegdzie pomiędzy tymi ornamentami widoczne są odsłonięte fragmenty ceglanych łuków gotyckich.

Wejście zdobi bogato ornamentowany, okazały portal oraz przedproże. Osobna brama prowadzi na podwórze, gdzie znajduje się oficyna i stajnie.

 

Po śmierci biskupa w 1700 r. pałac pozostawał w rękach rodziny Dąmbskich (wywodzących się z Dąbia Kujawskiego), służąc jako prywatna rezydencja urlopowo-wypoczynkowa na czas jarmarków i zimowego karnawału. Zobacz więcej tutaj.

Godzina po godzinie Na 16 dni