Teatr im. Wilama Horzycy
 |
plac Teatralny 1
|
Zobacz też:
Obecna fasada po uproszeniu (usunięciu wielu elementów ornamentyki) w 1942 r.
 
Widok teatru przed przebudową w 1942 r., w czasie której usunięto m.in. dwa cokoły z orłami na szczycie, secesyjne płaskorzeźbione maski z belkowania nad kolumnami po bokach głównej arkady fasadowej, uproszczono ornamentykę okien.
Widok od południowego-zachodu
 
Detale zdobnicze fasady tylnej
 
Fragment płaskorzeźbionego sufitu na widownią
Herb Torunia - detal zdobniczy widowni
 
Melpomena (muza tragedii) i Terpsychora (muza tańca i pieśni) - rzeźby przed teatrem
|
Budynek wzniesiony został w 1904 roku, dla niemieckiego zespołu teatralnego, przez wiedeńską firmę F. Fellnera i H. Helmera, w stylu secesyjnym.
W listopadzie 1920 r. uruchomiono tu polski Państwowy Teatr Narodowy przedstawieniem "Zemsty" Aleksandra Fredry w obecności premiera rządu RP, Wincentego Witosa (chociaż pierwszą powojenną inscenizację - "Damy i huzary" A. Fredry - zorganizowano w czerwcu tegoż roku).
Po II wojnie światowej najwybitniejszą osobowością twórczą teatru (od 1934 r. Teatr Ziemi Pomorskiej) był Wilam Horzyca (dyrektor w latach 1945-48), od 1960 r. patron toruńskiego teatru, jeden z największych inscenizatorów i reformatorów teatru polskiego.
W 1925 r. teatr ten, poza zespołem teatralnym, stał się także siedzibą Opery Pomorskiej.
W latach 1941-1942 gmach został przebudowany przez Niemców, którzy uprościli fasadę (m.in. zlikwidowano maszkarony (maski symbolizujące tragedię i komedię) w zwieńczeniu pilastrów flankujących ryzalit wejściowy, pilony ze zwieńczeniem w postaci rzeźb orłów, zaokrąglenie dolnych krawędzi okien), lecz mimo to budynek teatru zaliczany jest obecnie do najciekawszych architektonicznie tego typu obiektów w Polsce.
Na fasadzie herb Torunia bez anioła.
Przed wejściem do teatru ustawiono w 1917 roku posągi Melpomeny z mieczem w ręku i Terpsychory z lirą i plektronem, symbolizujące kolejno muzykę i dramat.
|
Oprac. Arkadiusz Skonieczny
Ostatnia modyfikacja 05-12-2016 19:29
